Zapraszamy na nasz profil!

Archiwa

Archiwum wpisów

specjalnych

Metody terapeutyczne w pracy z dziećmi o specjalnych potrzebach edukacyjnych

Nie wszystkie dzieci mają takie same możliwości uczenia się. W przypadkach, gdy obserwujemy trudności w uczeniu się, uwarunkowane nieprawidłowym rozwojem psychomotorycznym, somatycznym, narządów zmysłu i ruchu istnieje konieczność stworzenia specjalnych warunków sprzyjających edukacji tych dzieci.

Już na przełomie lat 70 i 80 pojawiło się pojęcie „specjalne potrzeby edukacyjne”.   Pojawiło się ono w Wielkiej Brytanii w „Raporcie o stanie opieki i poziomie edukacji dzieci”. Wykazano w nim, że około 20 % dzieci ma trudności w uczeniu się.

Pojęcie „specyficzne trudności uczenia się”   oznacza wybiórcze trudności w uczeniu się czytania, pisania, matematyki itp., pomimo dobrej sprawności intelektualnej, a nawet wysokiej inteligencji.

Dzieci o specjalnych potrzebach edukacyjnych:

  • Nie potrafią podołać wymaganiom programu nauczania powszechnie obowiązującego w szkołach.
  • Wymagają specjalnych warunków edukacji, pomocy specjalistów, wyodrębnionych metod nauczania.
  • Winny być uczone przez specjalnie przygotowanych nauczycieli.
  • Często potrzebują indywidualnych programów, rozwiązań metodycznych i organizacyjnych.

 

W pracy z dziećmi o specjalnych potrzebach podejmuje się działania edukacyjne i wychowawcze mające na celu:

 

-stymulowanie rozwoju, pobudzanie aktywności dziecka

-wyrównywanie deficytów rozwojowych w zaburzonych sferach

-wspomaganie rozwoju dziecka w sferach; społecznych, wychowawczych i edukacyjnych

-kształtowanie umiejętności nawiązywania kontaktów z rówieśnikami

-stabilizacje emocji

 

 

Pedagodzy pracujący z dziećmi realizują następujące zadania:

 

-nawiązywanie indywidualnego kontaktu z każdym dzieckiem, w stopniu zaspakajającym potrzebę bezpieczeństwa oraz usuwającym blokady poznawcze spowodowane sytuacją stresową

-budowanie pozytywnego obrazu własnego „ja” oraz poczucia własnej wartości

-stwarzanie sytuacji umożliwiających czynne uczestnictwo dziecka w różnych sytuacjach edukacyjnych i społecznych

-tworzenie warunków wszechstronnej aktywności dziecka, umożliwiających przeżywanie pozytywnych efektów własnej działalności

-wspieranie samodzielnych działań dziecka w różnych formach aktywności

-tworzenie sytuacji zmierzających do integracji z grupą, umożliwianie dziecku odnoszenie sukcesów i aprobaty społecznej

-uczenie postępowania zgodnego z obowiązującymi normami i zasadami kultury

-rozwijanie poczucia odpowiedzialności

-organizowanie sytuacji sprzyjających poznawaniu rzeczywistości społecznej i przyrodniczej

-stymulowanie rozwoju mowy

-organizowanie zabaw i ćwiczeń kształcących procesy poznawcze, rozwijających procesy myślenia

-rozwijanie motoryki małej i dużej

 

Metody stosowane w pracy z dziećmi o specjalnych potrzebach edukacyjnych

Metoda Bon-Depart, czyli dobrego startu – to metoda wzrokowo-słuchowo-motoryczna, w której odgrywają rolę trzy elementy:

  • element wzroku (wzory graficzne),
  • element słuchu (piosenka),
  • motoryki (odtwarzanie wzorów).

Celem jej jest jednoczesne usprawnianie analizatorów wzrokowego, słuchowego, kinestetyczno-ruchowego, a także kształcenie lateralizacji tj. orientacji w schemacie ciała i przestrzeni. Doniosłą rolę odgrywa występujący tu element muzyczny. Wiązanie śpiewu, ruchu, muzyki i plastyki aktywizuje cały układ nerwowy. Zrytmizowany zestaw ćwiczeń wpływa uspokajająco, pozytywnie oddziałuje na sferę emocjonalną.

Metoda ruchu rozwijającego Weroniki Sherborne. Zajęcia stymulacyjno-terapeutyczne, mają nauczyć aktywnego i twórczego życia poprzez poznanie siebie i innych, zdobycie zaufania do siebie i innych, nabrania pewności siebie i wiary we własne możliwości w sytuacji aktywnego ruchu i bliskiego kontaktu z drugą osobą.

 

Gimnastyka umysłu Paula Dennisona: Ćwiczenia opracowane przez Dennisona poprawiają –koncentrację uwagi, koordynację wzrokowo-ruchową, oddychanie, pobudzają procesy myślowe, podnoszą ogólną sprawność ruchową, synchronizują współpracę obu półkul mózgowych, odprężają, relaksują, pomagają w łagodzeniu stresów

 

Metoda leczniczo-pedagogiczna Janiny Magnuskiej. Głównym celem metody zwanej terapią uspakajającą jest uspokojenie nadmiernie pobudzonej psychiki dziecka, stymulowanie rozwoju oraz rozwijanie zdolności do wysiłków, do samodzielnego organizowania swojej pracy, do samokontroli czynności, co ułatwia prawidłowe kształtowanie osobowości dziecka. Jednym z podstawowych zadań metody jest zapewnienie dziecku sukcesu.

 

Metoda Rudolfa Labana : gimnastyka twórcza (ekspresyjna) .

Dziecko wykonuje ćwiczenia zgodnie z własną inwencją, fantazją i doświadczeniem:

-wyczucie własnego ciała

-wyczucie ciężaru i czasu

-wyczucie przestrzeni

-doskonalenie płynności ruchów i wyczucie ciężaru ciała w przestrzeni i czasie

-adaptacja ruchów własnych do ruchów partnera i grupy

Zadaniom towarzyszy muzyka i rytm.

Relaksacja i muzykoterapia: stanowią integralny element codziennych oddziaływań dydaktyczno-wychowawczych. Ćwiczenia relaksacyjne i muzykoterapia pomagają „wyciszyć” negatywne emocje, a tym samym powodują odprężenie fizyczne , obniżają lęk, agresje- pozwalając przywrócić dziecku wewnętrzną równowagę. Metody te przyczyniają się również do lepszego zrozumienia przez dzieci własnych stanów emocjonalnych i radzenia sobie w różnych sytuacjach.

 

 

 

Zajęcia prowadzone przez pedagogów mają na celu:

-rozwijanie i doskonalenie zmysłów

-rozwijanie auto-orientacji i orientacji przestrzennej

-ćwiczenie analizy i syntezy wzrokowej

-ćwiczenie analizy i syntezy słuchowej oraz słuchu fonetycznego

-rozwijanie koordynacji wzrokowo-ruchowej i słuchowo-ruchowej

-ćwiczenie pamięci mechanicznej i logicznej

-kształtowanie i rozwijanie procesów poznawczych

-rozwijanie i doskonalenie mowy oraz innych systemów komunikowania

-rozwijanie procesów myślenia np. wykrywania różnic i podobieństw, klasyfikowanie, uogólnianie, kształtowanie pojęć

-wydłużanie czasu koncentracji uwagi i wiele innych wynikających z potrzeb dziecka

 

 

 

Opracowanie: Róża Karaszewska