Zapraszamy na nasz profil!

Archiwa

Archiwum wpisów

dzieci

Warunki pomyślnej adaptacji dziecka w przedszkolu

 

JAK PRZYGOTOWAĆ DZIECKO
DO CAŁODZIENNEGO POBYTU W PRZEDSZKOLU !
Drodzy rodzice:
– starajcie się jak najwięcej mówić o przedszkolu, przypominajcie dziecku imiona nauczycielek
– przypominajcie dziecku nazwę znaczka w przedszkolnej szatni
– powiedzcie dziecku, że w przedszkolu będzie jadło trzy posiłki: śniadanie, drugie śniadanie, obiad
– dopilnujcie, by dziecko zjadało posiłki przy stole bez wstawania, odchodzenia ( tak jemy w przedszkolu)
– pozwólcie dziecku samodzielnie wykonywać czynności samoobsługowe: jedzenie, próby rozbierania i ubierania się, mycie rąk, korzystanie z toalety
– wyjaśnijcie dziecku, że przebranie się w piżamkę nie oznacza spania nocnego
– w przedszkolu odpoczywamy, relaksujemy się na leżąco, na leżaczku, później się ubieramy, jemy obiad i wracamy do domu
– przygotujcie ulubioną przytulankę, którą dziecko będzie miało na leżaku (najlepiej, aby przytulanka mogła zostać w przedszkolu razem z piżamką cały tydzień)
ustalcie z dzieckiem porę odbioru z przedszkola, np. Przyjdę po ciebie po obiedzie i zawsze dotrzymujcie słowa
w pierwszych dniach starajcie się odebrać dziecko zaraz po obiedzie
– na pierwszy dzień pobytu w przedszkolu przygotujcie dla dziecka: kapcie, przytulankę na leżak, piżamkę w materiałowym worku na sznurku (worek koniecznie podpisany), pudełko chusteczek higienicznych, ewentualnie chusteczki nawilżane
– w pierwszy dzień pożegnajcie się z dzieckiem serdecznie i krótko, bądźcie spokojni i pogodni, Wasz niepokój mógłby udzielić się dziecku; nie przeciągajcie pożegnań
– chodzenie do przedszkola traktujcie jako zupełnie normalną rzecz.
 
 
SZANOWNI RODZICE
Czekamy na Wasze pociechy! Z Waszą pomocą adaptacja dzieci do warunków przedszkola przebiegnie sprawnie. My postaramy się, aby dzieci czuły się z nami bezpieczne. Otoczymy każde dziecko troską, życzliwością i serdecznością.
Dyrekcja i nauczyciele Przedszkola „ Radość”

 

„Bajki – pomagajki” dla dzieci

Dziecięce problemy, smutki i lęki pokonamy, gdy bajki terapeutyczne wspólnie czytamy.

 

Każdy kochający i zatroskany rodzic przeżywa rozterki i niepokoje swojego dziecka. Traktuje poważnie dziecięce obawy i nie bagatelizuje „ważnych” spraw swojej pociechy. Niezwykle pomocne w wychowawczych trudach mogą okazać się bajki terapeutyczne. Warto po nie sięgnąć, gdyż są specjalnie przygotowane, aby uspokoić, zredukować napięcie i wesprzeć rozwój osobowości u małych szkrabów i starszych pociech.  Ułatwiają dorosłym wejście w temat i sprzyjają rozwiązywaniu dziecięcych trosk oraz problemów emocjonalnych u najmłodszych. Należy pamiętać, że nie pokonamy lęków i trudności za dziecko, ale z pewnością dzięki wartościowej, wspólnie czytanej lekturze będziemy mieli czas na refleksję i przemyślenie, co przyczyni się do złagodzenia stresującej sytuacji.

Zachęcamy do zaznajomienia się z utworami na stronie internetowej https://bajki-zasypianki.pl/bajki-pomagajki/

Warto sięgnąć po publikacje książkowe: Maria Molicka „Bajki terapeutyczne”, Doris Brett „Bajki, które leczą”.

 

Dzieci uczą się tego, czego doświadczają

Nauka w domu- jak motywować dzieci?

            Po zamknięciu przedszkoli, szkół i innych placówek oświatowych gorącym tematem stała się nauka w domu. W naszym przedszkolu został wybrany i wprowadzony jeden z wielu modeli edukacji zdalnej. Rodzice dostają pewien materiał do „przerobienia” z dzieckiem. Są to różnego rodzaju zadania, ćwiczenia, zabawy. Aktualnie jesteśmy w trudnej sytuacji, z którą musimy poradzić sobie wspólnie.

          Jak powinni postępować rodzice, opiekunowie, aby zachęcić dziecko do nauki w domu? Jednym z podstawowych aspektów jest wspieranie dziecka, jednak bez wyręczania go. Jest to idealna okazja, aby popracować nad samodzielnością. Należy dać dziecku przestrzeń, w której będzie miało okazje na przetestowanie swoich możliwości na zasadzie prób i błędów. W tym momencie warto wypracować sobie system nagród- pochwalić za każde, nawet drobne, osiągnięcie. Aktualnie mamy czas, w którym można intensywnie budować system wartości przedszkolaka. Ważna jest także samokontrola wykonywanej pracy. Jeżeli dziecko popełni błąd w jakimś zadaniu, to nie wskazujemy palcem, w którym miejscu się on znajduje. Dajemy czas, aby młody człowiek sam zauważył, co zrobił nie tak i miał szansę na poprawę. Pamiętajmy, małymi krokami do celu!

         Kolejnym ważnym aspektem jest rozwijanie wspólnie zainteresowań i pasji przedszkolaka. Duża prośba do rodziców, opiekunów, aby dali oni przestrzeń dziecku na wybór aktywności, czy to będzie wspólne gotowanie, rysowanie, gra planszowa i tym podobne. Znaczące w życiu już młodego człowieka jest ćwiczenie jego autonomii. W tym wieku dzieje się to szczególnie poprzez zabawę i umożliwienie wyboru aktywności. Oczywiście zadaniem rodziców, opiekunów jest ukierunkowanie dziecka.

          My, dorośli, przekonaliśmy się w wielu przypadkach jak trudna jest praca zdalna, tzw. „home office”, kiedy to z jednego pokoju dobiega szczekanie psa, z innego płacz dziecka, a z kuchni woła nas partner/ partnerka. Pamiętajmy, że dziecko odbiera każdy bodziec mocniej niż osoba dorosła i czasami ma problem z utrzymaniem uwagi na jednej rzeczy i skoncentrowaniu się. Stąd też warto ułatwić dziecku naukę poprzez dobrą organizację wspólnego czasu. Najważniejszym aspektem jest wypracowanie dobrego harmonogramu dnia tak, aby nauka stała się jego nieodłącznym elementem. Dodatkowo warto dokonać selekcji zadań domowych zaczynając od tych najprostszych, co zmotywuje do wykonania coraz trudniejszych ćwiczeń. Pamiętajmy także o systematyczności! Nie od dzisiaj wiemy, że warunki domowe bardzo często nie sprzyjają wykonywaniu obowiązków zarówno zawodowych jak i przedszkolnych/ szkolnych, jednak zostawienie wszystkiego „na później” może przysporzyć wiele problemów i zdemotywować rodzica, opiekuna oraz dziecko.

Powodzenia!

 

Opracowanie: Marta Habrzyk- psycholog, socjoterapeuta

Ciekawe strony internetowe dla dzieci

Rozwój emocjonalno-społeczny dzieci w wieku przedszkolnym

Okres przedszkolny to czas, gdy dziecko poprzez kontakt z rówieśnikami oraz dzięki oddziaływaniom wychowawczym dorosłych, uczy się skomplikowanego świata uczuć. Odkrywa, czym są emocje, poznaje ich głębie, zaczyna je nazywać i okazywać innym.

Emocje dzieci w wieku przedszkolnym są jeszcze niestałe – łatwo powstają, trwają krótko i szybko się zmieniają. Oprócz ruchów i mimiki, do wyrażania uczuć dzieci włączają reakcje werbalne.

Osiągnięcie przez dziecko pełnej dojrzałości emocjonalnej jest procesem długotrwałym i nie kończy się w okresie przedszkolnym.

Dzieci w wieku 2 – 3 lat uczą się autonomii, chcą samodzielnie jeść, ubierać się, dbać o własną higienę; porażki w osiąganiu tej niezależności rodzą w dziecku zwątpienie we własne zdolności i poczucie wstydu.

By 2/3 latek mógł przejść na kolejny poziom rozwoju zachęcajmy go do samodzielności.

Chwalmy, gdy mówi „ja sam”. Pomagajmy, gdy jest mało zaradny. Pokazujmy nawet małe sukcesy w byciu niezależnym. Nie zawstydzajmy, gdy czegoś nie potrafi.

Dzieci w wieku 4 – 5 lat chcą podejmować inicjatywę we wszystkich swoich działaniach, próbują wziąć odpowiedzialność za sprawy, które często przekraczają ich aktualne możliwości; ponieważ cele dziecka często różnią się od celów dorosłych, wynikające stąd konflikty wzbudzają w nim poczucie winy; musi ono utrzymać swoje „poczucie inicjatywy”, a równocześnie nauczyć się nie łamania praw wyznaczonych przez dorosłych lub celów innych osób.

Zachęcajmy 4/5 latka do rozwijania pomysłów. Chwalmy go, gdy podejmuje inicjatywę w działaniu.

Pomagajmy, gdy zaczyna wątpić w swoje możliwości. Pokazujmy nawet małe sukcesy w „byciu dorosłym”. Nie zawstydzajmy, gdy czegoś nie potrafi.

Dzieci 6 letnie doskonalą ważne społeczne i szkolne sprawności. Uczą się współpracy, zdrowej rywalizacji, nabywają umiejętności szkolne. Stale porównują siebie z rówieśnikami. Porażka w zdobywaniu tych cech prowadzi do poczucia niższości i braku pewności siebie. W tym okresie zwracajmy szczególną uwagę na wzmacnianie samooceny.

Rozwój społeczny powiązany jest ściśle z rozwojem emocji u przedszkolaka. W przedszkolu zakres i jakość tych kontaktów się zwiększa. Dziecko stopniowo wdraża się do przestrzegania zasad współżycia w grupie, uczy się zachowywać w zróżnicowanych sytuacjach przedszkolnych, ma możliwość pełnienia różnych ról społecznych.

W młodszym wieku przedszkolnym dzieci charakteryzują się dużym egocentryzmem i subiektywizmem. W kontaktach z innymi kierują się własnym punktem widzenia, osobistym dążeniem i pragnieniem. Przeszkodą w układaniu wzajemnych relacji jest trudność dzielenia się zabawkami. Powyżej 5 roku życia dzieci stają się bardziej uspołecznione. Potrafią lepiej współdziałać ze sobą ale w ich zachowaniu występuje upór, agresywność i negatywizm. Częste są nieporozumienia z innymi dziećmi i konflikty z dorosłymi.

Dziecko nie rodzi się z gotowym repertuarem reakcji emocjonalnych jak i społecznych.

Uczy się ich w toku nabywania indywidualnego doświadczenia, w którym my dorośli mamy swój udział.

Jak my jako rodzice/wychowawcy możemy wspomóc rozwój emocjonalno-społeczny:

      Nie utrwalajmy i nie nagradzajmy zachowań, które świadczą o niedostatecznym

rozwoju emocjonalnym (dąsanie, wymuszanie, napady złości);

   › Często rozmawiajmy o uczuciach (dziecko  powinno rozpoznawać własne uczucia i potrzeby oraz mówić o nich,);

    ›  Pamiętajmy: emocjom nigdy nie należy zaprzeczać! Akceptuj uczucia, słuchaj bardzo uważnie;

    ›  Uczmy, jak radzić sobie z porażką;

    ›  Uczmy słuchania;

   ›  Pokazujmy różne punkty widzenia –patrzenie na świat oczami innych jest jedną z cech wysokiej inteligencji emocjonalnej (dziecko powinno zrozumieć , że każdy ma swoje potrzeby często odmienne niż jego własne);

    ›  Dzielmy się swoimi uczuciami;

    ›  Opisujmy zachowanie i jego skutki, oddzielaj sprawcę od czynu;

    ›  Uczmy, że niewypowiedziane emocje są źródłem konfliktów;

    ›  Chwalmy jak najczęściej;

  › Podkreślajmy konsekwencje wynikające z dobrego i złego postępowania dziecka, unikajmy natomiast stosowania kar;

  › Nauczmy  korzystać z działań zmierzających do wyregulowania przykrego stanu emocjonalnego (kącik wyciszenia, skrzynka złości);

   ›  Nie wprowadzajmy niepotrzebnie elementów rywalizacji i wyścigu liczy się efekt a nie dominowanie nad innymi;

   ›  Pomagajmy, podpowiadajmy ale nie wyręczajmy;

   ›  Nie zawstydzajmy, gdy czegoś nie potrafi.

 

Opracowanie: Karolina Wiśniewska

 

Literatura:

A. Klim-Klimaszewska „Pedagogika przedszkolna”,

A. Wentrych „Emocjonalne abecadło. O znaczeniu funkcjonowania emocjonalnego i społecznego dziecka dla dobrego startu w szkole.” BP nr 6.213/2019

Prawa dziecka – jakie prawa mają dzieci?

Prawa dziecka – jakie prawa mają dzieci?

 

Prawa dziecka przysługują każdemu dziecku niezależnie od wieku, płci, koloru skóry czy miejsca zamieszkania. Czym są prawa dziecka, kiedy zostały uchwalone i jakie akty prawne dotyczące praw dziecka obowiązują obecnie?

Prawa dziecka to jedna z kategorii zaliczanych do szerokiej grupy praw człowieka, które przysługują każdemu z nas tylko dlatego, że jesteśmy ludźmi. Do praw człowieka zaliczane jest m.in. prawo do życia, wolności, edukacji – są one powszechne, a więc takie same dla wszystkich, przyrodzone, czyli istnieją niezależnie od woli władzy, i niezbywalne – czyli nikt nie może ich ludziom odebrać.

Podobnie jest z prawami dziecka: przysługują one każdemu dziecku bez wyjątku i powinny być respektowane przez każdego dorosłego.

 

Historia praw dziecka

 

Idea praw dziecka nie jest nowa, ale też jej korzenie nie sięgają zbyt daleko. Choć z tego, że dziecko to nie mały dorosły, zdawano sobie sprawę już od wieków – o czym świadczą choćby rytuały inicjacji, wchodzenia w dorosłość, praktykowane w wielu kulturach – to jednak jeszcze w XVIII wieku panowało przekonanie, że dziecko to ledwie „materiał” na człowieka, i by wyrosło na pełnowartościową osobę, wymaga dyscypliny. Niekiedy tak surowej, że mało które dziecko w rodzinie dożywało kilkunastu lat.

Dopiero na przełomie XVIII i XIX wieku powszechnie zaczęto zdawać sobie sprawę z faktu, że dzieci, by należycie się rozwijały, potrzebują opieki i ochrony. Bodźcem, który zapoczątkował lokalną najpierw, a później międzynarodową działalność na rzecz dzieci, ich praw i ochrony, była historia ośmiolatki z amerykańskiego Baltimore.

 

Pierwsze stowarzyszenia broniące praw dziecka

 

Dziewczynka – Mary Ellen Wilson – była regularnie bita przez matkę, a pomocy udzielili jej dopiero działacze miejscowego stowarzyszenia przeciw okrucieństwu wobec zwierząt. Cała sytuacja miała miejsce w 1874 roku. Została szeroko nagłośniona – w ciągu kilku następnych lat w Stanach Zjednoczonych powstało ponad 200 miejscowych stowarzyszeń, które miały chronić dzieci przed przemocą ze strony dorosłych.

Stopniowo w ich działania zaczęły włączać się lokalne samorządy, a następnie organizacje państwowe. Coraz silniej zaczęto zdawać sobie sprawę z tego, że dziecko nie jest własnością dorosłych – jest od nich mniejsze, słabsze, musi mieć zapewnioną ochronę przed ich siłą.

Dzieci zaczęto też traktować jako osoby, które – z racji wieku – potrzebują optymalnych, godziwych warunków życia, bo tylko dzięki nim mogą właściwie się rozwijać. Podobne organizacje zaczęły powstawać również w innych krajach.

W Europie już od 1880 roku tworzyły się towarzystwa i organizacje zajmujące się tworzeniem domów wychowawczych dla dzieci porzuconych i bezdomnych, dziennych placówek opiekuńczych dla dzieci zaniedbanych, a także nad łagodzeniem przepisów prawa karnego dla nieletnich.

Dobrze wiedzieć

 

Najważniejsze akty prawne

 

Najważniejszym dokumentem, który określa prawa dziecka jest Konwencja o prawach dziecka, którą uchwaliło Zgromadzenie Ogólne Organizacji Narodów Zjednoczonych 20 listopada 1989 r. Została ratyfikowana przez 192 kraje – wszystkie zobowiązały się do przestrzegania i realizowania jej zapisów. Polska ratyfikowała tę konwencję w 1991r. 

Ale nie jest to dokument jedyny.

  • W 1924 roku Zgromadzenie Ogólne Ligi Narodów uchwaliło Deklarację Praw Dziecka, zwaną również Deklaracją Genewską.
  • W 1959 roku Zgromadzenie Ogólne Organizacji Narodów Zjednoczonych proklamowało Deklarację Praw Dziecka, która jest rozszerzeniem Deklaracji Genewskiej.
  • W 1995 roku Rada Europy opublikowała Europejską strategię na rzecz dzieci – dokument określający modelowy zakres ochrony prawnej dziecka, jaki powinien obowiązywać wszystkie państwa członkowskie Unii Europejskiej. Zawarte w niej zasady zebrano następnie w kolejny dokument – Europejską Konwencję o Wykonywaniu Praw Dzieci. Uchwalono ją w 1996 r, Polska ratyfikowała ją w 1997 roku, konwencja weszła w życie w 2000 roku. 
  • W 2000 r powstały dwa dodatkowe protokoły do Konwencji o Prawach Dziecka, które dotyczyły angażowania dzieci w konflikty zbrojne i handlu dziećmi, dziecięcej prostytucji i pornografii. 
  •  

Akty prawne w Polsce

 

W Polsce najważniejszymi aktami prawnymi, gwarantującymi prawa dziecka są:

  • Konstytucja RP– w art. 72. Konstytucji zapisano m.in. prawo do ochrony dziecka przed przemocą, wyzyskiem, okrucieństwem i demoralizacją, a także prawo do opieki i pomocy władz dla dzieci pozbawionych opieki rodzicielskiej.
  • Konwencja o Prawach Dziecka.
  • Ustawa o Rzeczniku Praw Dziecka.

 

Jakie prawa mają dzieci?

 

Prawa dziecka najpełniej określa Konwencja o Prawach Dziecka, przyjęta przez Organizację Narodów Zjednoczonych w 1989 r. Prawa te sformułowano, kierując się kilkoma ważnymi zasadami.

  • Po pierwsze – zasadą dobra dziecka, która oznacza, że wszystkie działania podejmowane wobec dziecka muszą leżeć w jego jak najlepiej pojętym interesie.
  • Po drugie, zasadą równości, co oznacza, że wszystkie dzieci są równe wobec prawa, bez względu na to, skąd pochodzą, jaką mają płeć. Ustalono również zasadę poszanowania praw i odpowiedzialności obojga rodziców, która oznacza, że to rodzina jest najważniejsza, a państwo ingeruje tylko w uzasadnionych przypadkach i wedle określonych procedur.
  • Wreszcie – zasadą pomocy państwa, wedle której zobowiązane jest ono do pomagania rodzinom, które takiej pomocy potrzebują. W dokumencie tym prawa dziecka podzielono na różne kategorie. 

 

Lista praw dziecka:

 

Prawa cywilne i wolności osobiste, umożliwiające rozwój dziecka: 

  • Prawo do życia i rozwoju,
  • Prawo do tożsamości i identyczności (prawo do nazwiska, imienia, obywatelstwa, wiedzy o własnym pochodzeniu),
  • Prawo do swobody myśli, sumienia i wyznania,
  • Prawo do wyrażania własnych poglądów i występowania w sprawach jego dotyczących w postępowaniu administracyjnym i sądowym, 
  • Prawo do wychowywania w rodzinie i kontaktów z rodzicami w przypadku rozłączenia z nimi,
  • Prawo do wolności od przemocy fizycznej lub psychicznej, wyzysku, nadużyć seksualnych i wszelkiego okrucieństwa,
  • Prawo do godności i szacunku.
  • Prawo do nietykalności osobistej,
  • Prawo nierekrutowania do wojska poniżej 15. roku życia.

Prawa socjalne:

  • Prawo do odpowiedniego standardu życia,
  • Prawo do ochrony życia,
  • Prawo do zabezpieczenia socjalnego,
  • Prawo do opieki zdrowotnej,
  • Prawo do wypoczynku i czasu wolnego.

Prawa ekonomiczne:

  • Prawo do nauki,
  • Prawo do ochrony pracy podejmowanej w ramach wakacyjnego zarobku lub w ramach nauki 

Prawa kulturalne:

  • Prawo do korzystania z dóbr kultury,
  • Prawo do informacji,
  • Prawo do znajomości swoich praw.

Prawa polityczne lub publiczne – dzięki nim dziecko może uczestniczyć w życiu państwa:

  • Prawo do stowarzyszania się i zgromadzeń w celach pokojowych. 
  • Prawo do wyrażania swoich poglądów.

Najważniejszym aktem prawnym, który określa prawa dziecka jest Konwencja o prawach dziecka. Potocznie nazywa się ją światową konstytucją praw dziecka. Została uchwalona 20 listopada 1989 roku przez Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych. Wszystkie 192 kraje, które zdecydowały się ratyfikować ten dokument, zobowiązały się do respektowania i realizowania jego zapisów. Polska uczyniła to w 1991 roku.
Konwencja jest dokumentem w pewnym sensie rewolucyjnym bo po raz pierwszy zostały w niej uwzględnione prawa i wolności osobiste dziecka takie jak np. prawo do prywatności, swobody wypowiedzi etc. Konwencja wprowadziła też mechanizm kontroli respektowania praw dziecka przez poszczególne państwa. Są one zobowiązane do składania raportów z wykonywania Konwencji, rozpatrywanych następnie przez specjalnie powołany w tym celu Komitet Praw Dziecka z siedzibą w Genewie.

Konwencja zakłada, że dzieci nie są w pełni dojrzałe i na tyle świadome, by same mogły o siebie zadbać, przez co należy im się szczególna opieka i ochrona. Najważniejszymi zasadami, którymi kierowali się twórcy Konwencji są : zasada kierowania się zawsze dobrem dziecka oraz zasada równości wobec prawa wszystkich dzieci niezależnie od pochodzenia, koloru skóry czy wyznania.

Polska była inicjatorem i pomysłodawcą stworzenia Konwencji o prawach dziecka dlatego też spoczywa na nas szczególna rola, aby prawa dziecka były w Polsce znane i przestrzegane.

 

Opracowanie: Róża Karaszewska


 

Zajęcia otwarte na basenie dla dzieci 2,5 i 3 letnich

Rodzice najmłodszych przedszkolaków mieli okazję uczestniczyć w zajęciach otwartych na basenie, a tym samym mogli obserwować postępy swoich dzieci w trakcie zabaw w wodzie. Maluszki pod okiem doświadczonych instruktorów pokazywały, w jaki sposób oswajają się z wodą, uczestniczą w proponowanych zabawach i wykonują najprostsze elementy ruchu, będące przygotowaniem do nauki pływania.