Zapraszamy na nasz profil!
Odporność małego organizmu
Wszyscy rodzice wiedzą, że dzieci często chorują. A to dlatego, że ich system odpornościowy nie jest jeszcze w pełni sprawny i nie potrafi sobie skutecznie radzić z wirusami i bakteriami, zwłaszcza wtedy, gdy na dworze chłód i wiatr, a kaloryfery grzeją jak szalone. Co możemy zrobić sami, żeby maluch nie łapał infekcji za infekcją?
1. Nie przegrzewać w domu i na dworze
Przegrzewanie to najczęstsza przyczyna przeziębień. Wiele rodziców (a może nawet bardziej dziadków) z obawy, by dziecko się nie przeziębiło, ubiera je zbyt ciepło. Tymczasem skutek jest wręcz odwrotny. Przegrzewany maluch ma niesprawny system termoregulacji – źle znosi zmiany temperatury, szybko marznie i częściej choruje. Dlatego lepiej od samego początku przyzwyczajać dziecko do chłodu. Temperatura w mieszkaniu nie powinna przekraczać 20 st. C, a w nocy może być jeszcze niższa. Na dworze dziecko poniżej roku, które się jeszcze samodzielnie nie porusza, powinno być ubrane cieplej od rodziców, ale z chwilą, gdy zaczyna chodzić, trzeba je ubierać lżej. Małe dzieci w ogóle dużo się ruszają, więc jest im cieplej niż dorosłym. Najlepiej ubrać malucha na cebulkę, by w razie potrzeby móc zdjąć jedną czy dwie warstwy. Co jakiś czas warto sprawdzić, czy dziecku nie jest za gorąco – dotknąć jego karku. Natomiast kiedy wybieramy się na zimowy spacer, musimy przede wszystkim zadbać, by dziecku nie zmarzły stopy, ręce i głowa.
2. Codzienne chodzić na spacer
Małe dziecko powinno wychodzić na dwór codziennie, nawet jeśli jest chłodno albo pada deszcz lub śnieg. Jedynym przeciwwskazaniem do spacerów jest duży mróz (poniżej -10 st. C) lub bardzo silny, mroźny wiatr.
Spacer powinien trwać co najmniej godzinę i można go odbyć o dowolnej, najwygodniejszej dla mamy godzinie. Ważne jest tylko, żeby spacerować z dzieckiem tam, gdzie jest czyste powietrze, na przykład w parku czy w lesie, a nie po ruchliwej, pełnej spalin ulicy w centrum miasta.
3. Unikać tłocznych miejsc
Głównym źródłem bakterii i wirusów są inni ludzie. Dlatego powinniśmy unikać zatłoczonych tramwajów i nie zabierać malucha tam, gdzie przebywa dużo ludzi (np. do centrów handlowych) – niektórzy z pewnością są przeziębieni i mogą dziecko zarazić. O zakażenie tym łatwiej, że w dużych sklepach jest bardzo gorąco, na dworze bardzo zimno, a nagłe zmiany temperatury ułatwiają atak drobnoustrojom.
4. Spróbować zmiany klimatu
Zmiana klimatu to bodziec, który wzmaga odporność. Często wystarczy wyjechać z dzieckiem na ferie, by pokasłujący tygodniami maluch wrócił do zdrowia. Taka kuracja musi jednak potrwać co najmniej dwa tygodnie. Szczególnie zalecane są wyjazdy zimą, bo wtedy zarówno nad morzem, jak i w górach panują najostrzejsze warunki klimatyczne. Ale nie trzeba koniecznie wybierać się do odległego kurortu. Dla dziecka mieszkającego w dużym mieście wystarczającą zmianą będzie wyjazd do lasu czy na wieś.
5. Nawilżać powietrze
Centralne ogrzewanie wysusza śluzówki. Bakterie i wirusy łatwiej wtedy wnikają do wnętrza organizmu. Dziecko może się budzić w nocy, pokasływać. Aby tego uniknąć, kilka razy w ciągu dnia trzeba mieszkanie wietrzyć (ostatni raz tuż przed snem), a także nawilżać powietrze. Nie jest to specjalnie kłopotliwe. Można wieszać na kaloryferze specjalne pojemniki (pamiętajmy tylko o częstej wymianie wody i myciu zbiornika) albo po prostu mokry ręcznik. Można też kupić nawilżacz powietrza. Jeżeli dziecko wyrosło już z niemowlęctwa, a w rodzinie nie ma alergików, do takiego nawilżacza warto dodać kilka kropel olejku sosnowego, który zwiększa odporność na infekcje.
6. Pamiętać o szczepieniach
To jedyny pewny sposób na uniknięcie choroby. Dzięki powszechnym szczepieniom wiele chorób wieku dziecięcego zostało już właściwie wyeliminowanych. W pierwszych dwóch latach życia jest aż dziewięć szczepień obowiązkowych. Warto jednak zastanowić się także nad zabezpieczeniem malucha przed bakteriami Haemophilus influenzae typu b, meningokokom i pneumokokom, bo one właśnie wywołują większość poważnych infekcji u małych dzieci. Szczepienia te są zresztą zalecane przez Ministerstwo Zdrowia, ale z powodów finansowych nie są obowiązkowe. Decyzję najlepiej jednak podjąć w porozumieniu z lekarzem prowadzącym dziecko.
7. Urozmaicać dietę
Jednostajna, uboga w witaminy dieta osłabia układ odpornościowy. Dlatego dziecko powinno jeść dużo warzyw i owoców, które są najbardziej wartościowym źródłem witamin i mikroelementów. W zimie, gdy wybór świeżych warzyw i owoców jest ograniczony, możemy ratować się mrożonkami, które mają niemal takie same wartości odżywcze. Trzeba tylko pamiętać, że warzywa mrożone gotuje się krócej niż świeże. Mamy także (często niedoceniane) warzywa i owoce dostępne przez cały rok. Marchew na przykład działa przeciwbakteryjne, a jabłka – antywirusowo, a w pewnym stopniu chronią także przed przeziębieniami. Szczególne znaczenie przypisuje się witaminie C, która ułatwia wchłanianie żelaza, poprawia apetyt, wzmacnia odporność. Organizm ludzki nie potrafi jej magazynować, więc trzeba dziecku zapewnić ją w codziennej diecie. Najlepszym źródłem witaminy C są owoce cytrusowe, czarne porzeczki, zielona papryka i natka pietruszki.
8. Sięgać po skarby natury
Szczególne znaczenie mają miód, czosnek i cebula.
Miód jest bardzo odżywczy. Zawiera cukry proste, witaminy B i C, magnez, wapń, sód, mangan i potas, ma też właściwości antyseptyczne. Może mieć jeszcze dodatkowe zalety, które zależą od tego, z jakich kwiatów pszczoły zbierały nektar, np. miód lipowy ma działanie napotne. Pamiętać jednak trzeba, że miód może uczulać i u alergików stosować go po ukończeniu roku i ostrożnie. Czosnek i cebula ułatwiają walkę z przeziębieniami, grypą, infekcjami oskrzeli i płuc. Rozgnieciony ząbek czosnku wydziela allicynę, która ma działanie zbliżone do antybiotyku. Czosnek i cebulę najlepiej jeść na surowo. Dzieci wprawdzie za nimi nie przepadają, ale jeśli będziemy je regularnie dodawać np. do surówek, stopniowo przyzwyczają się do ich wyrazistego smaku. Można też zrobić masełko czosnkowe (masło trzeba utrzeć z rozgniecionym ząbkiem czosnku) i smarować nim kanapki dla malucha. Wędlina lub ser złagodzą nieco ostry smak.
9. Wspomagać organizm ziołami
Jest wiele preparatów podnoszących odporność. Można je kupić w aptece bez recepty. Najbardziej znana jest Echinacea, czyli jeżówka, która ma właściwości odkażające i przeciwzapalne. Można ją podawać dzieciom powyżej pierwszego roku życia. Najlepiej jednak spytać lekarza, który środek będzie najlepszy dla dziecka.
10. Podawać probiotyki
Przed chorobami bronią nas także pożyteczne bakterie. Bytują one w przewodzie pokarmowym, ustach, nosie. Po każdej chorobie, szczególnie leczonej antybiotykami, a także wskutek np. złej diety bakterie te, zwane probiotykami, ulegają zniszczeniu. W ich odtworzeniu pomogą przetwory mleczne zawierające żywe kultury bakterii, a także preparaty probiotyczne (np. Trilac, Lacidofil, Enterol), dostępne w aptekach bez recepty. Niemowlętom karmionym sztucznie można podawać mleko modyfikowane, wzbogacone probiotykami lub prebiotykami.
Chorowanie też pomaga
Nic tak nie wzmacnia naturalnej odporności jak… chorowanie. Ćwiczy ono bowiem układ odpornościowy malucha, który walcząc z mikrobami, wytwarza przeciwciała. U dziecka w wieku przedszkolnym normą jest sześć-osiem infekcji w roku. Na szczęście taki koszmarny jest zwykle tylko pierwszy rok pobytu w żłobku czy przedszkolu, kiedy to maluch styka się z wieloma zarazkami po raz pierwszy. Z wiekiem będzie chorować coraz rzadziej.
Dodatkowa ochrona
Wszystkie dzieci, a szczególnie te często chorujące, warto poddać dodatkowym szczepieniom przeciwko pneumokokom i Haemophilus influenzae (HiB). Dobrze byłoby pamiętać także o szczepieniu przeciwko wirusowi grypy. Podnosi odporność ogólną, nie tylko przeciw samej grypie. Organizm dziecka produkuje więcej ciał odpornościowych. Efekt poprawy odporności występuje już po tygodniu.
Szczepionki wzmacniające
Przeznaczone są właśnie dla często chorujących dzieci. Są to zawiesiny z cząsteczkami bakterii, najczęściej wywołujących choroby. Układ odpornościowy może na nich „trenować” i wytworzyć pamięć immunologiczną – zdolność do obrony. Dodatkowo stymulują organizm do reakcji antyalergicznych. Przykładowe szczepionki to Bronchovaxom, Ribomunyl, Luivac (podawane doustnie), IRS 19, (spray do nosa), Polyvaccinum, TFX (w zastrzykach podskórnych). Takie szczepionki można stosować już u maleńkich dzieci (IRS u niemowląt, pozostałe od 1. roku życia). Można je podawać podczas infekcji, pod warunkiem że dziecko zaczęło terapię, kiedy było zdrowe. Przeciwwskazaniem są przewlekłe choroby (np. cukrzyca, choroby nerek i wątroby). Aby leki właściwie zadziałały, trzeba brać je w odpowiednim cyklu, np. Bronchovaxom przyjmuje się przez pierwsze 10 dni kolejnych trzech miesięcy, Ribomunyl przez cztery dni kolejnych czterech tygodni.
Z kolei przeciwko wirusom uodparnia Groprinozin podawany doustnie. Można go stosować powyżej 2. roku życia.
Wybór szczepionki zależy od decyzji lekarza. Na wytworzenie odporności trzeba około trzech miesięcy.
Autoszczepionka
Jest to metoda kontrowersyjna, nie wszyscy lekarze ją uznają. Zasada autoszczepionek jest następująca: skoro organizm nie radzi sobie z drobnoustrojem, który zakaził go naturalną drogą, należy podać mu ten sam zarazek inaczej, by pobudzić go do obrony. W tym celu pobiera się z zakażonego miejsca bakterie (np. robi się wymaz z nosa czy gardła), które po spreparowaniu podaje się dziecku w zastrzyku. Jedni uważają, że autoszczepionka nie ma żadnych właściwości ochronnych i że równie skuteczne jest stawianie baniek czy ziołowe leki bez recepty. Inni sądzą, że choć mechanizm działania autoszczepionki nie jest logiczny, nie można wykluczyć, że działa. Prof. Juliusz Pryjma, kierownik Zakładu Immunologii Instytutu Biologii Molekularnej Uniwersytetu Jagiellońskiego określił to tak:
„To terapia kulomiotowa. Nie wiemy dokładnie, w co strzelamy i czym, choć może w cel uda się trafić”.
Preparaty z apteki
Często chorującemu dziecku można podawać apteczne preparaty wzmacniające odporność, np. z wyciągiem z jeżówki purpurowej (Echinacea, Echinapur, Esberitox). Efekt najczęściej jest widoczny już po dwóch tygodniach, choć kuracja powinna trwać do skończenia opakowania. Możesz też podać dziecku jeden z preparatów z zawartością oleju z wątroby rekina (np. Iskial, Preventic, BioMarine, Ecomer) lub poprawiające odporność leki homeopatyczne (Lymphozil H, Petroleum D5, Echinacea Dagomed, Engystol).
Układ pod lupą
Trzeba sprawdzić, czy układ odpornościowy pracuje należycie, m.in. gdy dziecko:
• choruje 8 lub więcej razy w ciągu roku;
• miało dwa lub więcej zakażeń zatok o ciężkim przebiegu albo dwa lub więcej zapaleń płuc w ciągu roku;
• musiało mieć długotrwale podawane dożylnie antybiotyki lub po trwającej dwa miesiące (albo dłużej) antybiotykoterapii doustnej nie widać było poprawy;
• nie rośnie, nie przybiera na wadze, jego rozwój nie utrzymuje się na stałym centylu;
• ma powtarzające się głębokie ropnie na skórze lub innych narządach (np. na migdałkach);
• ma przewlekającą się infekcję grzybiczą jamy ustnej lub skóry (dotyczy dzieci po ukończeniu 1. roku życia).
na podstawie
Tekst: Olga Niecikowska Konsultacja: dr Piotr Albrecht
Tekst Agata Domańska Konsultacja: dr Magdalena Rybner
Pediatra radzi rodzicom
Serdecznie zachęcam do skorzystania z porad pediatry
Mozna znależć tu odpowiedzi dotyczące przyczyn, objawów i sposobów leczenia wielu chorób dziecięcych
http://www.edziecko.pl/zdrowie_dziecka/0,79370.html
szczególnie polecam:
– cała prawda o sepsie http://www.edziecko.pl/zdrowie_dziecka/0,79370.html
-dieta, która wzmocni odporność http://www.edziecko.pl/jedzenie/1,79379,4803346.html
-co to są pneumokoki http://www.edziecko.pl/zdrowie_dziecka/1,79370,3746848.html
JOGA w pracy z dziećmi
Dlaczego warto zacząć wcześnie ćwiczyć jogę?
Powód jest prosty. Po co czekać na moment, kiedy zaczynamy cierpieć z powodu sztywności ciała, stresu, wad postawy, niewłaściwych nawyków oddechowych albo dlatego, że nasz umysł został schwytany w pułapkę myśli i nigdy nie jesteśmy wyciszeni, spokojni
Dlaczego warto wykorzystać jogę w pracy z dziećmi,
– joga pomaga zachować zdrowie fizyczne- w literaturze przedmiotu wskazuje się na korzystne oddziaływanie jogi w schorzeniach sercowo – naczyniowych, uzależnieniach, chorobach psychosomatycznych- a więc jest formą terapii i profilaktyki
– niweluje stres poprzez dążenie do uzyskania stanu równowagi, odprężenia
– jest drogą do samopoznania, co wyrażone jest w powiedzeniu w zdrowym ciele zdrowy duch
– pozytywne efekty jogi uzyskuje się wówczas gdy stopniowo przyswaja się zasady jogi dotyczące: nastawienia do życia, wewnętrznej harmonii, świadomego oddychanie, technik oddychania, ćwiczeń koncentracji, relaksacji, medytacji.
Dodatkowe argumenty przemawiające za stosowaniem jogi w pracy z dziećmi:
– joga jest łatwa do praktykowania, nie wymaga większych inwestycji materialnych
– oddziałuje pozytywnie na zdrowie i samopoczucie
– daje siłę i energię, pozwala rozładować blokady i napięcia, złe humory, nastroje, pozwala zachować sprawność
– wzmacnia i wspiera osobowość i indywidualny rozwój
– uczy pozytywnego nastawienia do świata
– służy innym duchowym i cielesnym dyscyplinom
– pomaga oddziaływać na środowisko społeczne – nauczanie dzieci pozytywnego stylu życia procentuje tym, że wychowankowie ten styl przenoszą na własne rodziny, grupy rówieśnicze
– poprzez uczenie koncentracji poszerza się zdolność postrzegania, świadomość
Najwspanialszym prezentem, jaki możemy dać naszemu dziecku, jest nauczenie go:
a) jak prawidłowo oddychać;
b) jak wykształcić i utrzymywać właściwą postawę ciała;
c) jak ćwiczyć swój umysł i uspokajać się;
d) w jaki sposób poznawać swoje ciało (jego ograniczenia oraz możliwości);
e) jak można sobie radzić ze stresem, zanim dojdzie do sytuacji, w której dziecko poczuje się przez niego przytłoczone…
Młodszym nauka przychodzi łatwiej…
Zaskakujące jest to, jak głęboko zakorzenione mogą być nawyki nabyte we wczesnym dzieciństwie. Dotyczy to zarówno tych dobrych, jak i tych złych. Doskonałym przykładem jest prawidłowa lub nieprawidłowa postawa ciała. Osoby zawsze trzymające się prosto (przy siedzeniu, staniu, chodzeniu) nawet nie zauważają tego faktu… Ci, którym nie wdrukowano na wczesnych etapach życia, jak istotna jest prawidłowa postawa ciała, mają wielki problem z wyeliminowaniem złych nawyków, utrwalonych przez upływający czas.
Dlaczego dzieci miałyby potrzebować jogi?
Od mniej więcej 100 lat nasze dzieci spędzają większość czasu w pozycji siedzącej. Zamiast biegać po dworze i bawić się, rano siedzą w ławkach szkolnych, po południu, w drodze powrotnej, siedzą w samochodach lub autobusach, potem przesiadują często przed ekranem telewizora czy komputera. Gdyby zsumować wszystkie przeznaczane na to godziny, wyszłoby ich naprawdę niemało…
Ewolucja budowy naszego ciała przebiegała w ten sposób, że to właśnie ruch pozwalał na utrzymanie go w dobrej formie oraz w zdrowiu. Odpowiedzią na niedobór ruchu w życiu naszych milusińskich może być właśnie joga. Tego rodzaju ruch nie tylko wspomaga krążenie płynu mózgowo-rdzeniowego, ale stanowi też swego rodzaju masaż narządów wewnętrznych. Pomaga usuwać produkty przemiany materii, rozciąga i uspokaja ciało. Do skutków zbyt małej ilości ruchu dołącza się przeżywany przez dziecko na co dzień stres. Presja wywierana na maluchy jest duża, a okres beztroskiego dzieciństwa coraz bardziej się skraca. Od wielu pociech wymaga się tylko dobrych wyników w nauce, bezproblemowego nabywania różnych umiejętności społecznych. W jaki sposób zrelaksuje się zestresowane dziecko? Oczywiście przy jodze.
Korzyści wynikające z ćwiczenia jogi
Najmłodsi
Tak zwana babyjoga to delikatna metoda odnowy, zregenerowania ciała po porodzie, służąca też nawiązaniu więzi z maluszkiem. Babyjoga jest ćwiczona w specjalnych grupach. Dla spotykających się mam opracowano zestaw ćwiczeń, które z jednej strony mają pomóc w rozciągnięciu, z drugiej zaś w zrelaksowaniu ciała po trudach ciąży i wydawania na świat dziecka. Zarówno mamie, jak i brzdącowi sprawiają przyjemność, przynoszą odprężenie. Pomagają wzmocnić wzajemne przywiązanie. Joga uspokaja niemowlę, zwiększając szanse na dobry, spokojny sen. Poprawiając trawienie, pomaga zwalczyć kolki, zaparcia oraz gazy. Wzmacnia układ odpornościowy i mięśnie, poprawia koordynację, usprawnia odruchy.
Starsze dzieci
Joga oddziałuje na siłę, wytrzymałość i elastyczność. Kształtuje prawidłową postawę ciała oraz nawyki oddechowe. Dodaje energii życiowej, a także pozwala zapobiegać chorobom. Wpływa nie tylko na ciało, lecz również na psychikę dziecka, ucząc je koncentracji, pozwalając mu zdobywać samoświadomość ciała i stanów psychicznych (to z kolei pozwala budować pewność siebie). Niezwykle istotny jest osiągany dzięki ćwiczeniom spokój, zdolność zrelaksowania się.
Joga stymuluje nerwy rdzeniowe. Dzieje się tak zwłaszcza przy wykonywaniu pozycji odwróconych (głową w dół – świeca, stanie na głowie) oraz skrętów. Wtedy kręgosłup rozciąga się (kręgi nie są ściśnięte, pozostaje więcej miejsca na krążki międzykręgowe, zwane potocznie dyskami), poprawia się dopływ krwi do mózgu. Warto wspomnieć o tym, że joga może złagodzić bóle wzrostowe.
Istotne jest, żeby wykonywać wszystkie typy ćwiczeń: w pozycji siedzącej, stojącej, wygięcia do tyłu, skręty, w leżeniu na plecach i brzuchu.
Joga z dziećmi
W literaturze przedmiotu podkreślany jest fakt , że joga nadaje się dla wszystkich. Jej praktykowanie zależy od indywidualnych preferencji, oczekiwań, warunków. Stanowi otwartą ofertę, którą można pogłębiać i zmieniać. Najważniejsze w jodze jest poszanowanie własnego doświadczenia i niezależności. Dzieci cechuje ogromna ciekawość, bujna wyobraźnia, czerpanie radości z zabawy i chęć do zdobywania nowych, różnorodnych doświadczeń.
Zabawa obok uczenia się i pracy jest formą działalności człowieka, typową dla wieku dziecięcego. Dziecko podejmuje zabawę dla przyjemności, dla zaspokojenia potrzeby ruchu, działania. Aktywność fizyczna u dzieci jest instynktowna.
Motoryka człowieka jest związana z procesami biologicznymi ustroju ludzkiego i z psychicznymi. Stąd wykorzystując ruch w pracy z dzieckiem, poprzez wprowadzenie jogi dbamy o wszechstronny, harmonijny rozwój osobowości wychowanków. Ważny jest utylitarny aspekt zabaw, ćwiczeń ruchowych w ogóle. Dzięki nim dzieci nabierają wprawy, adaptują się do życia, zdobywają wiarę we własne możliwości, pokonują obawy, własny opór, cieszą się osiągnięciami.
Joga dla dzieci pozwala rozciągać ciało dzięki pozycjom i ruchom pochodzącym z otaczającego środowiska. Uczy dążenia do jednoczesnej pracy nad ciałem i umysłem, łączy pozycje i ruchy z technikami relaksacyjnymi oraz kontrolą oddechu. Dzięki systematycznie prowadzonym zajęciom joga przyczynia się do poprawy sylwetki, zwiększenia siły i gibkości, poczucia równowagi, poprawienia koncentracji, wzmocnienia poczucia własnej wartości, siły woli. Joga tym różni się od ćwiczeń fizycznych wykonywanych np. w szkole na lekcjach wychowania fizycznego, że nie ma tu miejsca na współzawodnictwo, presję, nie ma zwycięzców, ani przegranych.
Pozycje, asany do pracy z dziećmi można oprzeć na elementach przyrody: znanych roślinach, zwierzętach, elementach otaczającej rzeczywistości.
Dobrze jest jeśli w ćwiczenia ruchowe wpleciemy różnego rodzaju opowieści. Połączymy w ten sposób upodobanie dzieci do słuchania bajek, opowiastekz potrzebę aktywności fizycznej.
Pamiętać należy, że zajęcia rozpoczynamy od tzw. rozgrzewki, która jest niezbędnym przygotowaniem do wykonywania zasadniczych pozycji i ruchów jogi. Wskazane jest prowadzenie zajęć przy podkładzie muzycznym, zwłaszcza w części dotyczącej relaksacji, która jest niezbędna by po zakończeniu ćwiczeń poczuć przypływ radości i siły.
Zasady, których należy przestrzegać w praktykowaniu jogi z dziećmi to:
– ćwiczeń nie wykonujemy z pełnym żołądkiem (rozpoczynamy je po 1-2 godzinach po posiłku)
-zakładamy wygodne ubrania, umożliwiające swobodne poruszanie się, najlepiej ćwiczyć na boso
– można korzystać z maty, koca, wykładziny- wygodne do ćwiczeń podłoże
– jeśli wykonujemy ćwiczenie obciążające np. jedną nogę należy powtórzyć ćwiczenie także na drugą nogę, zwłaszcza w ćwiczeniach równowagi- chodzi o równomierne wzmacnianie
– wdechy wykonujemy tylko nosem, wydechy nosem lub ustami – w zależności od ćwiczenia
– nie zmuszamy ciała do wykonywania ćwiczeń sprawiających trudności; ból oznacza, że natura ostrzega nas przed niebezpieczeństwem, ale jednocześnie uczy cierpliwości wobec swojego ciała- ćwiczymy wolno, stopniując wysiłek i nabywając nowe umiejętności
– jeśli ćwiczenie jest dzisiaj zbyt trudne, nie poddajemy się; podkreślamy, że dążenie do perfekcji osiąga się poprzez wykonywanie ćwiczeń, ich powtarzanie i ćwiczenie siły woli.
Wychowawca, który prowadzi z dziećmi zabawy i ćwiczenia ruchowe, może mieć duży wpływ na swoich podopiecznych. Dzięki bezpośredniemu obcowaniu z wychowankami tworzy się relacje oparte na bliskich, serdecznych stosunkach. Jest okazja do bliższego poznania wychowanka. Duże znaczenie ma własny przykład wychowawcy poprzez pokaz, wspólne ćwiczenia.
W czasie zajęć z jogi wychowankowie mają okazję poznać i przyswoić sobie wiedzę o organizmie ludzkim, jego funkcjonowaniu, potrzebach. Przewijają się tu wiadomości z zakresu higieny ogólnej, osobistej, z zakresu prawidłowego odżywiania, utrwalania nawyków potrzebnych do dbałości o zdrowie. A to przecież jest jednym z celów wychowania w placówce opiekuńczo – wychowawczej.
W jakim wieku rozpoczynać ćwiczenia jogi?
Jogę mogą z powodzeniem ćwiczyć dzieci w wieku wczesnoszkolnym (7-8 lat). Wielu instruktorów uważa, że praktykowanie jogi we właściwej jej postaci nie powinno się rozpoczynać zbyt wcześnie. Starsze maluchy potrafią opanować elementy samodyscypliny, dla młodszych brzdąców (w wieku przedszkolnym) ćwiczenia są natomiast formą spontanicznej zabawy i szkoda im odbierać wypływającą stąd przyjemność. Jak uczyć dziecko wykonywania asan? Na przykład podczas czytania bajek. Wtedy urwis może ulec magicznej przemianie i stać się zwierzęciem bądź drzewem… Przydadzą się też samodzielnie narysowane karty (z opisem dodanym przez rodziców), które następnie wkleja się do zeszytu czy wkłada do segregatora, by stworzyć własny podręcznik do jogi. Na kartach tych każdej literze alfabetu przyporządkowuje się jakąś pozycję. Na przykład „A” to aligator, na obrazku znajdzie się więc aligator, a obok naśladujące go dziecko. Odzwierciedlając dane zwierzę, można wydawać odpowiednie odgłosy. Przy wyginaniu się w koci grzbiet miło jest pomiauczeć itp. Po ćwiczeniach przychodzi pora na relaksację z wykorzystaniem muzyki, wizualizacji (np. „Wyobraź sobie, że leżysz na plaży, na miękkim, rozgrzanym piasku. Gdy bierzesz oddech, fale wpływają na brzeg, gdy wydychasz powietrze, woda cofa się”.).
Szukając pomysłów na ćwiczenia, warto też skorzystać z oryginalnych metod hinduskich. W Indiach maluchy w wieku przedszkolnym opanowują je poprzez zabawę. Rysują i nazywają zwierzęta, a następnie odgrywają je, naśladując ich postawę. Nadmuchują wymyślone balony i skaczą wokół nich. Rysują także obrazki przedstawiające drzewa wytwarzające tlen i pochłaniające wydychany przez ludzi dwutlenek węgla. Sadzą rośliny i patrzą, jak rosną, śpiewają piosenki o przyrodzie, naturze. W wieku ośmiu lat zaczynają się uczyć cyklu powitania słońca, pewnych ćwiczeń oddechowych, a także śpiewania czy recytowania mantr. Później stopniowo opanowują ćwiczenia praktykowane przez dorosłych.
Jogę można ćwiczyć rodzinnie w domu. Warto do tego celu wygospodarować specjalną przestrzeń i ćwiczyć systematycznie zawsze rano lub wieczorem. Żeby urozmaicić ćwiczenia, nie zaszkodzi też posłużyć się minutnikiem lub stoperem, który pokaże, jak długo dana osoba wytrzyma w danej asanie, głęboko przy tym oddychając.
Jak długo powinny trwać ćwiczenia?
Z przedszkolakiem dobrze jest zacząć od 10-15 minut, na każde ćwiczenie przeznaczając od 30 sekund do minuty. Czas ten można wydłużać, gdy maluchy opanują konkretną pozycję i zwiększą zdolność do skoncentrowania się. Każde dziecko jest oczywiście inne, ale lepiej jest zacząć od prostszych i krótszych ćwiczeń, żeby nikogo nie zniechęcić już na starcie.
W Polsce powstaje coraz więcej specjalistycznych ośrodków, w których prowadzone są zajęcia dla grup dziecięcych.
Słowniczek jogi
asany – gimnastyczne pozycje jogi (jest ich ponad 200), które rozciągają, wzmacniają oraz oczyszczają ciało. Właściwe ich praktykowanie pozwala osiągnąć stan wewnętrznej równowagi. Osoby depresyjne (a więc i dzieci, u których obserwuje się tego rodzaju symptomy) stają się bardziej pobudzone, naenergetyzowane, natomiast osoby nerwowe, zestresowane uspokajają się.
pranajama – ćwiczenia oddechowe.
literatura:
Mathias Tietke: „Joga więcej relaksu, energii i radości życia”
Mini Thapar, Neesha Singh: „Joga z dziećmi”
Jan Maddern: „Odchudzająca joga”
„Joga dla najmłodszych” artykuł www.urwis.pl
zebrała i opracowała Izabela Łuczak
Autorytet rodziców
Pierwsi i najważniejsi nauczyciele
Pierwszy obraz świata dziecko wynosi z rodzinnego domu. To od nas – rodziców – nasz maluch po raz pierwszy dowiaduje się o sobie samym, o relacjach pomiędzy ludźmi, o najważniejszych wartościach. I przenosi obraz rodzinnego miniświata na wizję świata zewnętrznego
Rodziców w chwili pojawienia się dziecka spotyka coś zupełnie niezwykłego i niepowtarzalnego w żadnej innej życiowej sytuacji – zyskują autorytet, o który nie muszą się starać ani zabiegać. To ogromna szansa otwierająca dużo możliwości, ale jednocześnie, jeśli zostanie źle wykorzystana, równie dużo zagrożeń. Dlatego też jako rodzice musimy bezustannie pamiętać, że dla prawidłowego rozwoju naszych dzieci niezbędne jest, aby autorytet rodzicielski oparty był na prawdziwym szacunku i sympatii, a nie na strachu i mylnie rozumianej władzy. Pozwólmy też, aby w odpowiednim momencie zastapiła go szczera przyjaźń.
Kim są mama i tata dla przedszkolaka?
Przedszkolak wkracza w okres, w którym zaczyna wyraźnie odczuwać swoją odrębność, i, co za tym idzie, domaga się coraz większej niezależności. Mimo to rodzice odgrywają bardzo ważną rolę w jego życiu:
dziecko naśladuje postawy i zachowania rodziców (czasem na przykład pragnie upodobnić się do rodzica tej samej płci, np. dziewczynki zakładają buty na obcasach swojej mamy);
rodzice stanowią wyrocznię w wielu istotnych sprawach (w dyskusjach z rówieśnikami maluch powołuje się na opinie rodziców jako na prawdę niepodważalną, nie podlegającą dyskusji);
rodzice są azylem bezpieczeństwa;
mama i tata są doskonałym towarzyszem różnorodnych zabaw;
rodzice są powiernikami radości i smutków oraz „pocieszycielami” swoich dzieci.
Jak widać, spoczywa na nas niemała odpowiedzialność. Nie oznacza to oczywiście, że aby wychować szczęśliwe dzieci, nie wolno nam popełniać żadnych błedów. Jesteśmy przecież zwykłymi ludźmi ze swoimi wadami i niedoskonałościami. Dla naszych dzieci najważniejsze jest, aby czuły się bezwarunkowo akceptowane i kochane przez mamę i tatę.
Co wolno, a czego absolutnie nie wolno rodzicom
Przede wszystkim musimy sobie zdać sprawę, że dziecko uczy się zasad funkcjonowania w świecie nie tylko poprzez komunikaty słowne, jakie od nas otrzymuje, ale przede wszystkim dzięki codziennym obserwacjom. Maluch bacznie przygląda się naszym reakcjom, widzi uczucia, jakie łączą rodzicaów, ich stosunki z innymi ludźmi. Uczy się na przykładach. Dlatego też jedną z najważniejszych spraw w relacjach rodzic-dziecko jest uczciwość – to, o czym mówimy, powinno być spójne z tym, co faktycznie robimy.
TAK
Jak najlepiej wykorzystać uprzywilejowaną rolę rodzica?
postępować tak, jak chcielibyśmy, aby postepowało nasze dziecko;
szanować dziecko jako niezależną jednostkę (czyli np. dawać mu również prawo do błędów);
chwalić;
akceptować wszystkie uczucia dziecka (zarówno pozytywne, jak i negatywne);
wspierać w trudnych sytuacjach;
dawać dziecku prawo do własnych wyborów.
NIE
Co winno być bezwzględnie zakazane w relacjach z własnym dzieckiem?
obrażanie dziecka i jego uczuć (przyklejanie etykiet: „jesteś głupi”, „jesteś niezdarą” itd.);
krytykowanie dziecka jako osoby (a nie jego konkretnych zachowań);
dawanie dziecku do zrozumienia, że ma do spłacenia jakiś dług wobec rodziców;
obarczanie dziecka swoimi niespełnionymi ambicjami;
warunkowanie miłości rodziców od pożądanego zachowania dziecka (miłość rodzicielska jest aksjomatem);
straszenie dziecka, że je zostawimy, opuścimy (nawet w żartach takie zachowanie jest niedopuszczalne).
Rodzice w relacjach ze swoim dzieckiem mogą dać mu jeden z dwóch komunikatów:
Jesteś ważny i kochany
dziecko uczy się wyrażać swoje potrzeby, wierzy, że jest warte tego, co dobre i przyjemne, a ma odwagę odrzucić to, co jest dla niego złe
Jesteś nieważny, nie zasługujesz na bycie kochanym
dziecko żyje w lęku i poczuciu bycia gorszym, nie wyraża swoich potrzeb, nie broni się przed doświadczaną krzywdą
Wspierajmy zatem nasze dzieci i pomagajmy im zrozumieć, że pojawiły się na świecie, aby przeżyć własne, szczęśliwe życie, a rolą rodziców jest pomagać im i towarzyszyć w pokonywaniu kolejnych szczebli rozwoju.
Drodzy Rodzice, jeśli relacje w Waszej rodzinie oparte są na wzajemnej miłości, szacunku i szczerości, a dziecko stanowi jej pełnoprawnego członka, możecie spać spokojnie. Wasz przedszkolak z pewnością wyrośnie na człowieka o silnym poczuciu wartości, odważnego i potrafiącego odnaleźć się w satysfakcjonyjących relacjach z innymi ludźmi.
artykuł ze strony: http://www.inspirander.pl/
Przekąski w podróży
Mamo, jeść!
Dobrze jest, jeśli podró ż na wymarzone wakacje trwa krótko, gorzej, jeśli dotarcie do miejsca zaplanowanego wypoczynku zabiera nam wiącej czasu. Wówczas musimy być przygotowani na to, że w pewnym momencie dziecko zawoła: „Mamo, jeść!”
Któż z nas z własnego doświadczenia z czasów dzieciństwa nie pamięta prostej zasady: im dalej od domu, tym większy apetyt, a jedzenie (nawet to spożywane na co dzień) smakuje o wiele lepiej. Wbrew pozorom, w zasadzie tej nie ma żadnej tajemnicy – przedsmak wielkiej wyprawy w nieznane powoduje, że dzieci stają się bardziej pobudzone i aktywne, a co za tym idzie, głodne. Dlatego też szykując się do podróży nie można lekceważyć przygotowania posiłku na czas jej trwania lub zakładać, że „jakoś to będzie”.
Pod skrzydłami
Nawet w najbardziej oddalone rejony podróż samolotem trwa krótko, a na pokładzie są serwowane posiłki. Małe co – nieco do „pochrupania” możemy zabrać według własnych upodobań, byle by to nie było coś, po zjedzeniu czego nasz maluch nadawałby się tylko do wanny. Jednak, aby dobrze znieść lot, nie należy się przejadać – szczególnie jeśli cierpimy (lub dziecko) na chorobę lokomocyjną. Jeśli jednak ta przykra dolegliwość nam dokucza, to aby lot nie stał się udręką, zastosujmy się do prostej zasady: ograniczmy ilość jedzenia i picia zarówno przed podróżą, jak i w jej trakcie.
Na czterech kółkach
Autokar
Jeśli na rodzinne wakacje wybieramy się autobusem, to możliwości spożywania posiłków są bardzo ograniczone. Kierowca nie zrobi specjalnie dla nas postoju gdy dziecko jest głodne, a tym bardziej nie zatrzyma się na stacji benzynowej tylko po to, żebyśmy mogli umyć dziecku ręce i buzię. Dlatego też nie warto zabierać ze sobą takich rzeczy jak czekolada, serki lub jogurty. Najlepszym rozwiązaniem jest przygotowanie na czas podróży kanapek (takich jakie dziecko lubi), suchych herbatników, owoców (takich jak jabłko, banan, madarynka), po zjedzeniu których wystarczy tylko wytrzeć ręce wilgotną chusteczką. Jeśli chodzi o napoje, to najlepszym rozwiązaniem jest woda (niegazowana) w butelce z ustnikiem.
Samochód
„Wolnoć Tomku w swoim domku!”. Jeśli podróżujemy samochodem, to możemy do jedzenia zabrać niemal wszystko. Ale nie oznacza to, że owo „wszystko” dziecko zje podczas jazdy. Jeśli nie chcemy rozpocząć urlopu od czyszczenia czekoladowych „obłoczków” na tapicerce, to zaplanujmy postój na posiłek w jakimś zacisznym i przyjemnym miejscu. Na mały piknik podczas podróży możemy zabrać pieczywo, coś do smarowania, serki, jogurty, pieczonego kurczaka (warto go podzielić na porcje jeszcze w domu), ogórki, pomidory, słowem – niemal wszystko, co lubimy. Jeśli zdecydujemy się na taki postój, przydadzą się również plastikowe naczynia, serwetki, koc do siedzenia, ręczniki papierowe, wilgotne chusteczki, zapasowa torba plastikowa na śmieci.
Jedzie pociąg z daleka.
Podróż pociągiem na pewno jest mniej uciążliwa niż jazda autobusem, jednak tu pojawia się potencjalny problem związany z higieną – często jest po prostu brudno. Dlatego, jeśli zabierzemy dla malucha coś do jedzenia, to niech to będzie domowa kanapka (zapakowana tak, żeby dziecko jedząc nie musiało dotykać brudnymi paluszkami odwiniętej jej części). Z tego samego powodu lepiej zabrać ze sobą cukierki lub gumę rozpuszczalną, które są pakowane w taki sposób, że po odwinięciu papierka można je wkładać bezpośrednio do buzi (oby tylko nie za dużo!).
ze str www.inspirander.pl
Bezpieczne wakacje
Lato jest przede wszystkim czasem beztroski, jednak i okresem, w którym tryb życia przedszkolaka zostaje wywrócony do góry nogami. Pojawiają się więc nowe znajomości, atrakcje, ale i zagrożenia. Im lepiej się do nich przygotujemy, tym większa szansa, że bezpiecznie wrócimy z wakacji
Nim wyjedziemy
Kilkulatek powinien umieć powiedzieć, jak się nazywa i gdzie mieszka.
Dziecko musi wiedzieć, kogo prosić o pomoc, jeśli się zapodzieje – nie każdy dorosły tak samo nadaje się do pomocy. Idealni są „mundurowi” – policjant, pracownik ochrony, sprzedawca, pielęgniarka, ratownik na basenie, etc.
Konieczna jest znajomość numerów alarmowych przez telefon stacjonarny i komórkę. Dziecko musi umieć wykręcić numer 999, 997 czy 998 (wystarczy znać jeden, dyspozytor ewentualnie przekaże zgłoszenie dalej) czy 112 z telefonu komórkowego. Malucha trzeba uświadomić, że ta wiedza nie może służyć do zabawy.
Przedszkolak nie rozmawia z obcymi i nie oddala się z osobą poznaną na wakacjach. nie przyjmuje żadnego poczęstunku – chyba że w obecności rodziców.
Dobrze, by dziecko umiało się zachować przy próbie porwania lub ataku zwierzęcia. Za pozycję bezpieczną uchodzi tzw. „na żółwia” (spokój, głowa ukryta między kolanami, ręce je obejmują, bo to zwiększa ciężar malca i utrudnia jego podniesienie). Malec powinien krzyczeć, ale przekaz musi zawierać konkretną informację, np.: „Pomocy! To nie jest moja mama! To porwanie!”.
Ruszamy!
W podróży czeka na nas sporo miłych niespodzianek, ale i kłopoty. By dziecko przestrzegało zasad bezpieczeństwa, musimy dać mu odczuć, że i dla nas są one ważne. Wobec dziecka stosujmy zasadę ograniczonego zaufania. Uświadommy, że nie wolno majstrować przy klamce, jednak mimo wszystko zablokujmy drzwi po stronie malucha. Ryzyko, że nas raz nie posłucha, jest zbyt duże.
Dziecko musi wiedzieć, że podróżuje w foteliku samochodowym dla bezpieczeństwa, a nie po to, by uchronić nas przed mandatem. Dlatego nie wolno nawet na krótkim odcinku drogi z niego rezygnować.
Kiedy chcemy się zabawić
W wakacje i dorośli chcą się wyszumieć, rozerwać – czasem bez dzieci. I nie ma w tym nic złego pod warunkiem, że maluch na ten czas zostanie otoczony należytą opieką.
Fajnie jest przy ognisku napić się piwa, ale pić może tylko jedno z rodziców, by drugie realnie kontrolowało sytuację. Żadne przy dzieciach nie może się upić, bo w ten sposób można bezpowrotnie stracić autorytet.
Wiele ośrodków organizuje opiekę dla dzieci na czas, gdy rodzice chcą pobyć sami. Jeśli nie, wiedzą o firmach czy osobach na danym terenie (nawet w małych miejscowościach), które takiej opieki się podejmą.
Pod żadnym pozorem nie wolno zostawić dzieci z przygodnymi znajomymi, nawet najbardziej sympatycznymi.
Jeśli na urlop wybieramy się z krewnymi czy dobrymi przyjaciółmi, opieką można się dzielić i zamieniać. Byle nie za często. Przecież wakacje to niepowtarzalny okres, gdy wreszcie powinniśmy mieć czas dla naszego skarbu.
W pociągu czy autokarze również obowiązują konkretne zasady. To nie miejsca do samotnych spacerów, a i z mamą czy tatą można oddalać się wyłącznie w konkretnym celu (do toalety, wagonu restauracyjnego) , trzymając się za rękę. Do wielu groźnych wypadków dochodzi w chwilach największego zamieszania – wsiadania, wysiadania, przesiadek. Łatwo wówczas zgubić torbę i … kilkulatka. Jeszcze w domu trzeba tak przemyśleć pakowanie, by cały czas „jedna dorosła ręka” była wolna i mocno trzymała malca.
Na miejscu
Pobyt u babci czy w ośrodku wczasowym rozpoczynamy od jasnego określenia granic. Każde dziecko potrzebuje trochę swobody, a zarazem wyraźnych ograniczeń. Na plaży czy na podwórku domu wczasowego malec powinien znać swój „rewir” (np. woda do kostek, odchodzić, nie dalej, jak do zielonego śmietnika). Na ten czas nie spuszczamy oczywiście naszej pociechy z oczu, ale dziecku nie trzeba o tym mówić.
Groźne psy sprawdzają się do ochrony terenu, ale nie tego, na którym przebywa dziecko. Lepiej wybrać kwaterę czy pensjonat, który woli agencję ochroniarską. Nigdy nie ma pewności, czy stróż nie zamieni się w bestię – zaczepiony bądź nie.
Dzieci toną nie tylko w morzu czy jeziorze. Równie niebezpieczne są przydomowe oczka wodne czy małe stawy. Lepiej, gdy na terenie, na którym wypoczywamy, wcale nie ma takiej „atrakcji”. Gdy jest, nasza czujność musi się zwielokrotnić.
Wydając dziecku zakazy, używajmy prostego, jednoznacznego języka. Malec nie może domyślać się komunikatu. Zatem nie mówimy – „ulica jest niebezpieczna. Uważaj”, tylko: „nie wolno ci zbliżać się do jezdni”.
ze str www.inspirander.pl
Kiedy rodzice nie mają wakacji
Nadchodzą wakacje – czas długo oczekiwany zarówno przez dzieci, jak i rodziców. Nareszcie będzie można odpocząć, wyjechać w jakieś atrakcyjne miejsce i pobyć razem. Wszyscy cieszą sie na wspólne eskapady, przygody, godziny zabaw i rozmów. I prawie każdemu uda się te pragnienia w jakimś stopniu zrealizować. Jednak wakacje naszych dzieci trwają aż dwa miesiące, a my rodzice nie możemy najczęściej liczyć na tak długą przerwę w pracy. Co zrobić, aby nasze maluchy bezpiecznie wypoczywały również wtedy, kiedy nie możemy tych chwil relaksu z nimi dzielić? Jak zorganizować atrakcyjnie czas naszym przedszkolakom, które muszą podczas wakacji pozostać w miejscu zamieszkania? Te i podobne pytania spędzają sen z powiek wielu pracującym rodzicom. Pozwólcie, że pomartwimy się razem z Wami! A może uda nam się wspólnie dojść do wniosku, że można rozwiązać nurtujące nas wakacyjne problemy z obopólnym – rodziców i maluchów – zadowoleniem?
ZOSTAJĘ Z BABCIĄ I DZIADKIEM!
Chyba najczęściej, kiedy okazuje się, że potrzebujemy pomocy w opiece nad naszymi przedszkolakami, zwracamy się do dziadków. I przeważnie możemy na nich liczyć! Wakacje są okresem, kiedy taka pomoc może być szczególnie pożądana w rodzinach, w których oboje rodzice pracują.
ZA
dziecko jest pod opieką osób, które bardzo je kochają;
maluchy znają dobrze swoich dziadków i są z nimi w większym lub mniejszym stopniu zżyte;
mamy pełne zaufanie do babci i dziadka – wiemy, że nasze dziecko jest z nimi bezpieczne;
jesteśmy pewni, że nasze dziecko nie będzie chodzić głodne i zmarznięte;
czas ten może być wyjątkowy dla naszych dzieci – ukochani dziadkowie będą spełniać różne zachcianki swoich wnuków (np. przygotowywać ulubione potrawy);
nasze dzieciaki prawdziwie sobie poleniuchują – dziadkowie uwielbiają je wyręczać nawet w najprostszych czynnościach – co, od czasu do czasu, jest każdemu potrzebne;
babcia i dziadek mają często dużo więcej cierpliwości niż rodzice i dają się namówić na godzinne opowieści, czytanie książek i granie w ulubione gry
PRZECIW
dziadkowie bardzo kochają swoje wnuki i najlepiej wiedzą, jak z nimi postępować – długo wypracowywane reguły życia rodzinnego mogą zostać odwrócone do góry nogami;
zapomnijmy o ograniczeniach w jedzeniu np. lizaków i innych niezdrowych smakołyków;
pojawią się również nowe zakazy (co z obiektywnego punktu widzenia nie jest wcale takie złe, ale może wywołać spore niezadowolenie u naszych dzieci);
ze względów obiektywnych większość dziadków nie jest w stanie towarzyszyć naszym przedszkolakom w dalekich eskapadach oraz energicznych zabawach ruchowych;
niestety spora część babć i dziadków zupełnie nie rozumie, jak możemy pozwolić „takim małym” dzieciom wspinać się na wysokie drabinki, wisieć głową w dół na linie oraz robić inne niebezpieczne rzeczy, tak niezbędne do ich prawidłowego rozwoju ruchowego
Oczywiście wszystkie wyżej wymienione „za” i „przeciw” są bardzo uogólnione i w każdej rodzinie proporcje między nimi wyraźnie się różnią. Ważne jest, aby rodzice zrobili sobie podobny bilans na własny użytek, zanim podejmą decyzję w sprawie wakacji swojego przedszkolaka.
„DOMOWE PRZEDSZKOLE”, CZYLI POMOC KOLEŻEŃSKA
Nie jesteśmy osamotnieni. Rozejrzyjmy się wokół, a zobaczymy, że wielu z naszych przyjaciół i znajomych boryka się z podobnym problemem – jak zorganizować wakacyjny wypoczynek swoim pociechom. A może by tak pomóc sobie nawzajem? Rotacyjnie przez kilka dni rodzice mogą zajmować się kilkorgiem zaprzyjaźnionych dzieci. Podstawowe plusy takiego rozwiązania to:
fakt, że nasz maluch spędza czas w gronie dobrze sobie znanych rówieśników, a to najlepszy sposób na wyśmienitą zabawę;
powierzamy nasze dziecko osobom, do których mamy duże zaufanie i które dobrze znają i akceptują nasze metody wychowawcze.
Szczególnie atrakcyjny wydaje się pobyt w gronie zaprzyjaźnionych dzieci i dorosłych poza miastem (na działce, w domku letniskowym).
Daria Adamczak
mama Misi (5 i pół roku) i Mikołaja (rok i 10 mies.)
Nie zawsze możemy liczyć na wsparcie rodziny. Uważam, że wtedy dobrym pomysłem jest pomoc sąsiedzka i przyjacielska. Mogę zaprosić znajomych z dziećmi na weekend do naszego domku na działce w pięknej, leśnej okolicy, a później zostać tam przez kilka dni z moim dzieckiem i dziećmi znajomych. Mój jedynak będzie się cieszył z towarzystwa rówieśników , a mnie będzie łatwiej wymyślić atrakcje dla kilkorga dzieci. Później moja przyjaciółka, która jest nauczycielką i ma całe wakacje wolne, zaprosi kilkoro zaprzyjaźnionych maluchów na swoją działkę nad jezioro. W ten sposób zorganizujemy dzieciom atrakcyjny wypoczynek, nie wydając pieniędzy i wiedząc, że są pod opieką życzliwych osób. „Domowe przedszkole” podczas wakacji ma dla mnie rację bytu wtedy, gdy dotyczy wyjazdu za miasto z bliskimi przyjaciółmi rodziców i dzieci lub z rodziną. Jest to rozwiązanie dobre dla rodziców pracujących w pełnym wymiarze godzin. Dziecko, zmieniając na część wakacji środowisko, w którym żyje, uczy się funkcjonować w innej grupie społecznej i porozumiewać z dziećmi oraz dorosłymi bez wsparcia rodziców. Na pewno należy starać się, aby chociaż część wakacji spędzić wspólnie z dziećmi, jednak gdy jest to niemożliwe, taka alternatywa wydaje mi się bardzo atrakcyjna
Oczywiście, decydując się na takie przedsięwzięcie, wszyscy uczestniczący w nim rodzice muszą w pełni zdawać sobie sprawę z bardzo dużej odpowiedzialności, jaka na nich ciąży – odpowiedzialności za cudze dzieci. W przypadku takich maluchów jak przedszkolaki najlepiej sprawdzają się więc niewielkie grupy dzieci, które opiekunowie znają na tyle dobrze, aby zorganizować im czas wolny w sposób bezpieczny i ciekawy dla wszystkich.
A MOŻE OPIEKUNKA?
Kiedy nie możemy liczyć na nikogo z rodziny ani na przyjaciół, pozostaje możliwość znalezienia kogoś obcego, czyli wykwalifikowanej niani.
Małgorzata Wojtowicz Agencja „Szkrab”
Mamy w swojej ofercie panie – głównie studentki oraz starsze opiekunki – zainteresowane pracą czasową (również w trakcie ferii i wakacji). Niestety zainteresowanie takimi propozycjami jest wciąż niewielkie wśród rodziców maluchów. Być może zmieni się to w nadchodzące wakacje.
Plusem tej opcji jest to, iż (o ile wybierzemy odpowiednią opiekunkę):
dzieckiem zajmuje się osoba, która lubi dzieci i chętnie z nimi przebywa;
nasz maluch jest pod opieką kogoś, kto potrafi udzielić pierwszej pomocy (dobra opiekunka posiada takie umiejętności);
opiekunka będzie stosować nasze zasady i reguły wychowawcze, jeśli klarownie je wyłożymy;
jeśli wybierzemy osobę młodą – sportowy duch i niewyczerpane pokłady energii naszego malucha będą miały możliwość ujścia.
Do minusów takiego wyboru należą natomiast:
konieczność poniesienia niemałych kosztów,
powierzenie opieki nad dzieckiem obcej osobie, o której stosunkowo niewiele wiemy i której nasze dziecko nie zna.
Jeśli po rozważeniu wszystkich „za” i „przeciw” zdecydujemy się zatrudnić w czasie wakacji opiekunkę, musimy dokonać bardzo uważnego wyboru odpowiedniej osoby.
UWAGA!
WAŻNE JEST BEZPIECZEŃSTWO TWOJEGO DZIECKA
Szukaj opiekunki z referencjami, nie kuś się na przypadkowe osoby niedrogo oferujące swoje usługi (najlepiej skorzystaj z jednej z wielu zarejestrowanych agencji niań i opiekunek – w tych dobrych dokonuje się weryfikacji zatrudnionych osób przez psychologa, sprawdza, czy kandydatki nie były karane etc. – lub zwróć się do opiekunki poleconej przez bliskich znajomych);
WAŻNE JEST, ABY RESPEKTOWANE BYŁY ZASADY FUNKCJONUJĄCE W WASZEJ RODZINIE
Koniecznie powiedz opiekunce, jakie masz w stosunku do niej oczekiwania; przygotuj kompletną listę ewentualnych zakazów oraz dokładnie powiedz o wszystkich zaleceniach dotyczących żywienia i innych ważnych dla Waszej rodziny spraw; poinformuj opiekunkę, co lubi Twoje dziecko i jakie ma przyzwyczajenia;
WAŻNE JEST, ABY TWOJE DZIECKO DOBRZE SIĘ BAWIŁO I AKTYWNIE ODPOCZYWAŁO
Są przecież wakacje, dla Twojego dziecka powinien być to czas wyjątkowy i obfitujący w większe atrakcje niż zwykłe zabawy w ciagu roku; poinformuj opiekunkę, że zależy Ci, aby Twoje dziecko dobrze się bawiło i zaproponuj preferowane formy wypoczynku dostępne w Waszej okolicy (np.wycieczki do zoo, lasu, nad rzekę, duże place zabaw, basen itp.).
SPOSOBY NA UATRAKCYJNIENIE WAKACJI SPĘDZONYCH W MIEŚCIE
Niezależnie od tego pod czyją opieką nasze dziecko pozostanie, ważne jest, aby jego wakacyjny pobyt w domu nie był czasem nudy. Zarówno dziadkowie, zaprzyjaźnieni rodzice, jak i opiekunka mają do dyspozycji wiele atrakcji, z których może skorzystać każdy przedszkolak. Do najpopularniejszych z nich, dostępnych w większości miast, należą:
wizyta na basenie (część basenów oferuje w okresie wakacyjnym zniżkowe bilety dla dzieci);
zabawa na placu zabaw (zarówno w pomieszczeniach, jak i na świeżym powietrzu);
wycieczka do pobliskiego lasu lub parku;
udział w organizowanych (np. przez władze miejskie) ogólnodostepnych imprezach plenerowych – festiwale piosenki, turnieje sportowe, gry i zabawy;
wizyta w zoo.
Towarzystwo Przyjaciól Dzieci organizuje wakacje w mieście oraz wyjazdy dla dzieci specjalnej troski (niepełnosprawnych umysłowo i ruchowo, z alergiami). Szczegółowe informacje uzyskać można w regionalnych oddziałach towarzystwa.
Chociaż wspólny wakacyjny wyjazd zarówno dla nas, jak i dla naszych przedszkolaków jest niewątpliwie bardzo pożądany, warto pamiętać, że istnieją również inne sposoby, by zorganizować maluchom czas pełnen atrakcji i prawdziwej radości. Tak naprawdę wszystko zależy od dobrej woli i inwencji opiekunów i dzieci!
Anna Krawczyk
psycholog dziecięcy
Mówimy o małych 3-, 5-letnich dzieciach, zatem najbardziej naturalna wydaje mi się jednak opcja powierzenia opieki wakacyjnej dziadkom, którzy je kochają, a maluchy czują się z nimi bezpiecznie. Oczywiście jest to najlepsze rozwiązanie, pod warunkiem że relacje w rodzinie są prawidłowe – ciepłe, pełne miłości i wzajemnego zainteresowania. Inną ciekawą propozycją wydaje się pomoc koleżeńska, zwłaszcza w sytuacji, kiedy rodziny są sobie bliskie i rodzice mają do siebie wzajemnie bardzo duże zaufanie, a dzieci lubią spędzać razem czas. Najtrudniejszą psychicznie sytuacją dla małego dziecka jest zatrudnienie osoby obcej – opiekunki. Najtrudniejszą, nie znaczy jednak złą – kiedy odpowiednio przygotujemy naszego przedszkolaka i starannie dobierzemy opiekunkę, pomysł ten może okazać się bardzo dobrym rozwiązaniem.
Istnieją różne możliwości zapewnienia opieki i dobrej zabawy dziecku podczas wakacji, w okresie, kiedy rodzice muszą zostać w pracy. Od nas rodziców zależy, którą z nich wybierzemy, uwzględniając wiek i upodobania dzieci, jak również własne preferencje i możliwości finansowe.
Życzymy wspaniałych wakacji wszystkim maluchom, a ich rodzicom pozbycia się wyrzutów sumienia, że nie są świadkami wszystkich wakacyjnych radości i przygód swoich dzieci!
ze str www.inspirander.pl
Wakacje z dzieckiem
Przedszkolak to już niezły kompan urlopowy. Znacznie lepiej niż młodsze dzieci znosi zmianę klimatu, wahania temperatur czy obcą kuchnię. Nie oznacza to jednak, że kilkulatek może jechać wszędzie i z każdej formy wakacji będzie zadowolony. Jeśli chcesz dobrze wypocząć, musisz pamiętać o jego potrzebach.
Na ryby? Na grzyby? A może w góry?
Ze zdrowym dzieckiem – właściwie wszędzie tam, gdzie was oczy poniosą. Jeśli jednak zamierzasz zasadniczo zmienić środowisko, np. z centralnej Polski wyjechać nad morze lub w góry, pamiętaj, że idealny urlop powinien trwać trzy tygodnie. Ludzki organizm, nawet osoby dorosłej, a co dopiero wrażliwego dziecka, potrzebuje bowiem trochę czasu, by oswoić się z nowymi warunkami i dopiero potem można w pełni korzystać z dobrodziejstw wyjazdu.
Kraj czy zagranica? To zależy przede wszystkim od twoich możliwości finansowych, znajomości języka obcego i tego, jak bardzo egzotyczny wypoczynek planujesz. W cywilizowanym kraju zachodnioeuropejskim na pewno nic złego wam nie grozi, ale już na Wschodzie, w Azji czy Afryce, bywa różnie. Pamiętaj, że na obczyźnie, tak samo jak w domu, twoja pociecha może potrzebować opieki pediatry, zwłaszcza, że dziecko zetknie się z zupełnie obcą mu florą bakteryjną, na którą nie jest odporne. Gdy wyjeżdżasz na własne konto, a nie ze zorganizowaną grupą, do ciebie należy znalezienie lekarza i wyjaśnienie mu na przykład, czym zatruł się malec albo co dokładnie mu dolega. Gdy za zapewnienie opieki medycznej i inne sprawy odpowiada przewodnik wycieczki i tak nie masz zazwyczaj takiego poczucia komfortu, jak we własnym kraju. Daleko od domu nie tak łatwo nagle zrezygnować z pobytu, gdy twój kilkulatek źle znosi upały, okazało się, że klimatyzacja nie działa, a stan sanitarny ośrodka pozostawia wiele do życzenia. Dorośli jakoś się przemęczą, dzieciom do szczęścia nie wystarczy ciepłe morze.
Klimat a zdrowie
Góry
Korzyści
Pobyt w górskim klimacie sprawia, że cały organizm jest lepiej dotleniony, wzmaga się apetyt, a komórki szybciej pozbywają toksyn. Podnosi się ogólna odporność organizmu, poprawia funkcjonowanie dróg oddechowych. Wyjazd zalecany alergikom, astmatykom, dzieciom z niedokrwistością i problemami skórnymi.
Przeciwwskazania
Wielu maluchów źle znosi ostry klimat, skoki ciśnienia atmosferycznego i gwałtowne zmiany pogody. Z przedszkolakiem nie da się zdobywać szczytów. W kotlinach górskich gromadzą się wszelkie zanieczyszczenia powietrza.
Lasy
Korzyści
Niemal wszyscy łatwo przyzwyczajają się do tego łagodnego mikroklimatu. W lesie nie ma ostrego słońca i gwałtownych zmian temperatury. Spacery wśród zieleni uspokajają skołatane nerwy, pomagają odpocząć. Tu szybko dochodzą do siebie osoby po długotrwałej chorobie czy operacji, mający problemy z odpornością, często się zaziębiający. Najzdrowsze są lasy iglaste, gdyż powietrze przesycone olejkami eterycznymi relaksuje i usprawnia pracę układu krążenia oraz oddechowego.
Przeciwwskazania
Olejki eteryczne nie służą każdemu. Jeśli twój malec to alergik, zapomnij o leśniczówce. Trzeba też uważać na kleszcze, więc odpowiednio się ubierać (zasłonięte wszystko, co się da) i używać preparatów przeciw insektom. Dzieci marzą o letnich kąpielach, zatem ewentualnie pomyśl o lesie nad wodą, gdyż inaczej pociecha może być rozczarowana.
Morze
Korzyści
Działa zbawiennie na drogi oddechowe dzięki tzw. aerozolowi morskiemu, który zawiera kryształki soli, magnezu oraz jodu. Dostając się do układu oddechowego, nawilża gardło i ułatwia odkrztuszanie. Sole magnezu wpływają odczulająco. Jod jest niezbędny do prawidłowego funkcjonowania tarczycy, a zarazem właściwej termoregulacji, sprawnej pracy układu nerwowego i krwionośnego. Jeśli twoje dziecko często ma problemy z gardłem lub oskrzelami, pobyt nad morzem postawi je na długo na nogi.
Przeciwwskazania
To dość ostry klimat, który może powodować osłabienie, zwłaszcza u osób po chorobie. Jeśli zdecydujesz się na Bałtyk, kąpiel w bardzo zimnej wodzie sprzyja problemom zdrowotnym.
Jeziora
Korzyści
Klimat jest łagodniejszy od nadmorskiego, zwłaszcza gdy wokół rosną lasy. Brak silnych wiatrów na tych terenach chroni przed przeziębieniami. Kąpiel w jeziorze nie wymaga takiego hartu ducha, jak zanurzenie się w lodowatym morzu.
Przeciwwskazania
Duża wilgotność powietrza sprawia, że gdy traficie na kiepską pogodę, trudno nad jeziorami wytrzymać. Chłód jest mocniej odczuwalny niż, np. w lesie. Klimat niewskazany, gdy dziecko ma skłonność do częstych infekcji dróg moczowych lub jest alergikiem.
Kurort czy odludzie?
Wbrew pozorom odpowiedź nie jest taka prosta. Wprawdzie hałas i tłumy nie sprzyjają odpoczynkowi, jednak kilkulatek potrzebuje wielu wrażeń, zatem w kompletnej ciszy, na odludziu, zwłaszcza, gdy nie dopisze pogoda (a z tym zawsze trzeba się liczyć) pociecha może zwyczajnie się nudzić. Zatem warto poszukać ośrodka, w którym na pewno będzie mieć towarzystwo rówieśników. Lepiej wybrać mało znaną miejscowość, jednak w pobliżu większej, do której można organizować wypady w gorszą pogodę. W wyszukiwaniu ciekawych miejsc pomogą tubylcy ale i przewodniki turystyczne, np. „Polska z dzieckiem” Pascala.
Niemal zawsze sprawdzają się gospodarstwa agroturystyczne. Dla małego mieszczucha bliskość zwierząt hodowlanych to niezwykła atrakcja, często większa niż wesołe miasteczko.
Ze względu na komfort na namiot raczej jeszcze za wcześnie, nawet na dobrze wyposażonym polu. Dziecko w nowym otoczeniu, aktywne przez cały dzień, powinno mieć zagwarantowaną ciepłą kąpiel w bieżącej wodzie i możliwość odpoczynku w wygodnym łóżku.
Zastanów się nad wykupieniem wyżywienia, a przynajmniej śniadań i obiadów. W praktyce często wychodzi taniej, niż jedzenie od przypadku do przypadku. Regularne posiłki dla przedszkolaka to ważna rzecz. Dorośli na wakacjach często jedzą cokolwiek, o różnych porach. Dzieciom to na pewno nie służy. Domowe obiady za kilka-kilkanaście złotych można znaleźć niemal w każdej miejscowości.
W podróży
Kilkuletnie dzieci podczas kilkugodzinnej jazdy bywają upiorne. Trudniej się z nimi podróżuje niż z niemowlakami, które zazwyczaj usypia warkot samochodu czy stukot kół. Dlatego warto się solidnie przygotować do drogi:
Najlepiej podróżować nocą lub wyruszyć wczesnym rankiem. Jest szansa na to, że dziecko się jednak prześpi. Poza tym unikniecie podróży w skwarze. Przyda się jasiek i kocyk,
wygodne, przewiewne ubranie z naturalnych tkanin to konieczność, jeśli chcemy, by malec dobrze zniósł trudy wyprawy. Buty najlepiej zdjąć lub zastąpić kapciami,
ulubiona muzyka dziecka, 2-3 książeczki, przytulanka i pomysły na zabawy, które nie wymagają dodatkowego sprzętu, np. zgaduj-zgadula – w to trzeba się wyposażyć,
kredki zostają w domu, bo łatwo wyjąć sobie oko podczas ostrego hamowania,
zabieramy mokre i suche chusteczki, dużo napojów, najlepiej w plastikowej butelce z dzióbkiem, by dało się z niej pić podczas jazdy i coś do schrupania
Plażowy niezbędnik przedszkolaka
czapka z daszkiem lub kapelusz z rondem, by zasłonić głowę i część twarzy,
krem dla dzieci z filtrem UV 35-60 (w zależności od karnacji i czasu, jaki spędzicie na słońcu),
napoje – im więcej tym lepiej,
koszulka bawełniana, by chronić przynajmniej przez pierwsze dni plecy przed poparzeniami,
łopatki, wiaderka, piłka.